Geslaagd feestje bij gastouder Irene

Verrassing!
Het was mooi om te zien dat de kinderen bij aankomst gelijk hun eigen plekje op zochten aan de hand van hun eigen dekentjes die ik klaar gelegd had. Op elke deken lag een ingepakt cadeautje dat bestemd was voor degene waarvan ik de naam influisterde. De kinderen kregen de opdracht om het pakpapier zo leuk mogelijk te versieren met strikjes, stickers, tape en ander knutselmateriaal. Ik vroeg ze rekening te houden met wat de ander leuk vindt. Zo leren ze zich al spelenderwijs in te leven in een ander.

In verband met de zomervakantie zien de kinderen elkaar een aantal weken niet. Om deze reden stelde ik voor dat we ook een vakantiewenskaart voor elkaar konden maken, aangezien de knutselspullen toch al uitgestald op tafel lagen. De kinderen gingen vol enthousiasme aan de slag. Tijdens het knutselen merkte ik al snel dat de kinderen er door middel van vragen achter wilden komen wat de ander leuk zou vinden. Om ervoor te zorgen dat het geheim bleef voor wie ze bezig waren, werden dezelfde vragen ook aan de rest gesteld zodat het niet opviel, slim!

Het stimuleren van de verantwoordelijkheid
Samen met de kinderen had ik afgesproken dat om 17:00 uur de cadeaus en kaarten klaar zouden liggen, dan was het namelijk tijd voor het avondeten. Aan Luna (10 jaar) had ik onder vier ogen gevraagd of zij het aan zou durven om de organisatie vanaf 18:00 uur van mij over te nemen. Ze mocht zelf bedenken hoe we het uitreiken van de cadeaus en het voorlezen van de vakantiewensen vorm gingen geven. Vol trots nam zij deze taak op zich.

De kinderen zijn het gewend dat zij af en toe ‘leider’ bij mij mogen zijn, het betekent eigenlijk een volwassen versie van hulpje. Tijdens het leiderschap leert het kind oplossingsgericht te denken en ontwikkelt hij of zij zelfredzaamheid. Het laat ook duidelijk zien dat ieder kind anders is en dus dingen op zijn of haar eigen manier doet. Ik geef hierbij in dit geval Luna de ruimte om zoveel mogelijk zelf te doen en zelf te ontdekken.

Inzicht en flexibiliteit
Luna nam haar taak zeer serieus en gaf gelijk aan op welke wijze we de cadeautjes zouden gaan geven. Zij had een wedstrijd georganiseerd waarbij de kinderen mochten raden voor wie een cadeautje was versierd en door wie. Door de jongste twee kinderen (6 en 8 jaar) werd dit spel niet zo goed begrepen en daardoor niet gewaardeerd. Luna voelde dit vrij snel aan en besloot het wedstrijdelement eruit te laten en aan te geven dat dit alleen voor de ‘lol’ was.

Zussenstrijd
Bij de start van het geven van de cadeaus verliep dit snel rommelig omdat het jongere zusje van Luna niet naar haar wilde luisteren, dit frustreerde Luna. Door deze frustratie commandeerde zij haar zusje dat ze op de bank moest zitten. Hierop reageerde haar zusje dat ze dat niet ging doen als het niet vriendelijk gevraagd werd. Door deze opmerking veranderde Luna haar frustratie naar boosheid en begon zij haar stem te verheffen. Hierdoor voelde Luna’s zusje zich heel sterk.

Ingrijpen?
Ik koos er bewust voor om niet in te grijpen waardoor Luna mij gefrustreerd aankeek. Ik vroeg haar rustig of ik een tip mocht geven. Gelukkig stond Luna hiervoor open en voorzichtig gaf ik aan dat haar zusje eigenlijk zelf de oplossing al had opgenoemd; door haar boosheid had Luna dit niet gehoord. Toen Luna haar zusje rustig vroeg of ze het nogmaals wilde herhalen, keerde de rust snel terug en was de zussenstrijd van de baan. Uiteindelijk heeft Luna ervoor gezorgd dat iedereen zijn cadeautje kreeg en alle kaarten werden voorgelezen.

Omdat dit ‘leiderschap’ erg leerzaam is, hebben we afgesproken dat er bij het volgende feestje weer iemand wordt gevraagd een gedeelte van de organisatie op zich te nemen. Zelf heb ik mij voorgenomen om aankomend schooljaar extra aandacht te geven aan structurele kinderparticipatie. Ik kijk er naar uit!

Terug naar overzicht